De week van het offerfeest

Dit weekend op zaterdag 4 oktober was hier een groot feest namelijk: Tobaski, het offerfeest. Heel wat anders dan dierendag wat wij normaal in Nederland vieren. In plaats van dat de dieren verwend worden is het bij dit feest normaal dat er één of meerdere rammen, geiten en/of schapen geslacht worden en opgegeten. Samen met de jongens heb ik dit bij Mamadi gevierd, toen we daar aankwamen netjes in onze Afrikaanse kleding wilde Mamadi eerst een foto van ons maken, waarbij hij per ongeluk de camera liet vallen welke kapot was gegaan. De lens wilde niet meer naar binnen. Hij bood gelijk zijn verontschuldigingen aan en bracht de camera naar een winkel waar die gemaakt kon worden. Bart bleef er heel relaxed onder en zei dat dit soort ongelukjes konden gebeuren, dat scheelde erg voor Mamadi omdat hij zich erg vervelend over de situatie voelde. Uiteindelijk gingen we door naar de moskee. Ik had een paars met gele jurk aan en een band in mijn haar, de jongens droegen een soort gewaad. De weg die we naar de moskee moesten lopen, wat uiteindelijk een groot grasveld bleek te zijn, duurde langer als het gehele gebed bij elkaar. Toen we bij de moskee aankwamen gingen we met zijn allen op een kleedje zitten, met onze schoenen uit. Er zaten al honderden mensen te wachten en er sprak een man in een taal die ik niet kon verstaan, waarschijnlijk Arabisch. Vlak nadat we zaten begon het bidden, iedereen boog voorover en ging tegelijk weer op. Uiteindelijk na een kwartier was het afgelopen en gingen we terug naar Mamadi zijn huis. Het ram zou daarna gelijk geslacht worden, ik hoefde dit niet te zien en bleef samen met Lasse en Arne binnen. Uiteindelijk toen het gebeurd was gingen we kijken en zag je de ram nog dood liggen, ze haalde echt alles eraf en eruit. Toen ze alles gesneden hadden begonnen ze met het bakken van het vlees, eerst kwam de lever en daarna volgde nog andere ingewanden, niet mijn ding! Maar iedereen at ervan en vond het nog lekker ook. Ondertussen leerde Mamadi ons hoe je thee op zijn Gambiaans maakte. Ze hadden een klein theepotje welke ze op een klein vuurtje zette. Wanneer het warm was, goten ze het in 2 kleine bekertjes, op en neer tot het goed was. Uiteindelijk na het een paar keer heen en weer overgegoten te hebben was het klaar en mochten we proeven. Het was een hele sterke en ook zoete thee. Ook werd Bart en mij gevraagd om te helpen met Wonju en baobab te maken, dit is een soort ranja van natuurproducten. Het was altijd heel zoet, maar nu wist ik waarom.. er zit gewoon een heel pak suiker bij door! Het eten wat we daarna kregen was ook erg lekker, we hadden mie met kruiden, ui en als je wilde: Ram! De tweede maaltijd was fishcat, dit is een soort broodje met smack erin. De rest van de tijd hebben we gezellig gepraat, stond er muziek aan en dansten de kinderen. Rond 7 uur kwamen er allemaal kinderen langs, deze kwamen geld ophalen. Dit is op deze dag heel normaal en elk gezin deed het dan ook. In de avond was het afgelopen en gingen we terug naar huis.

De dag erna waren Emma en ik alleen thuis, we besloten om te gaan skypen in de ochtend. Ik ging eerst met Kevin, maar dat werkte jammer genoeg niet. Iets later nog even met mijn ouders en toen werkte hij wel. Het internet is hier erg wispelturig, je weet niet wanneer je er wel op kan en wanneer niet. Nadat Emma en ik uit geskyped waren gingen we even eten en daarna naar de kunstmarkt. Hier hadden ze prachtige dingen, alles wat er stond beelden/spellen/stoelen waren uit hout gesneden. Uiteindelijk hadden we 2 cadeautjes gekregen, namelijk een ketting met een jembe eraan en een magneetje mochten we uitzoeken. Daarna wilden we naar de markt om eten te halen voor in de avond. Het was niet heel ver lopen, maar we kregen een lift aangeboden erg makkelijk, maar had het liever de terug weg toen we met alle zware flessen en potten terug moesten.

Maandag was ik ook nog vrij, nog steeds vanwege het Tobaski feest. Vandaag had ik besloten om met Emma een dagje mee te gaan naar haar stageplek, de polikliniek in Banjul. Het was ook Emma’s eerste keer hier. De weg erheen duurde lang, we gingen met de bushtaxi’s en uiteindelijk zijn we naar een half uur wachten maar gaan liften. Het was veel te druk op Westfield, de plek waar we moesten overstappen. Alle mensen renden als gekken op de taxi’s af en duwden elkaar omver om erin te komen. Wij wilden ons daar echt niet aan wagen en wachtte nog maar even. In Banjul aangekomen waren we gelijk vlakbij de polikliniek afgezet, maar we mochten niet gelijk naar binnen want eerst moesten Emma geregistreerd worden, uiteindelijk hebben we lang moeten wachten en hadden we veel verschillende mensen gesproken, tot op het eind de goede er was en het geregeld was. We mochten de polikliniek in! Daar weer aangekomen wilde hij het ons laten zien, bleek dat het vandaag al gesloten was.. mocht Emma alleen daarvoor morgen weer terug komen! Omdat het zo snel voorbij was gingen we nog even de stad zelf in, ik was hier nog niet geweest die dag was ik ziek, Emma wel! We gingen eerst kijken voor slippers voor mij, omdat die ik had gehaald niet erg fijn liepen. Mijn hele voet ging er kapot van! Nu heb ik rode slippers, welke lekker zacht zijn . Verder gingen we nog even kijken in verschillende winkels en hebben we allebei een jurk gehaald. Emma een echte Afrikaanse in het paars en ik een lange groene, met onderaan veel verschillende kleuren. Omdat we nog boodschappen moesten doen, dachten we waarom niet hier? We gingen de winkel in en hadden onze boodschappen gehaald en ons eerste ijsje! Een lekkere magnum. Het was de eerste keer dat we ijsjes tegen gekomen zijn sinds we hier zijn.

Daarna begon het echte leven weer: stage! Het zou eerst een feestdag zijn hadden ze me verteld, we zouden ergens heen gaan. Daar aan gekomen bleek dat het feest niet meer door ging en moest er iets anders gevierd worden. Dat was in dit geval dat de school maar opnieuw geopend moest worden. Terwijl er vorige week al les gegeven was? De kinderen gingen met de docenten rondlopen door de stad met van die borden waar ze ook demonstraties mee houden. Op deze borden stond dan de naam van de school.
De dag erna zou ik met de schoolbus mee naar stage gaan, dit ga ik vanaf nu elke dag doen. Alleen was de schoolbus vandaag kapot, wat betekend: veel kinderen konden niet op school komen waardoor het erg rustig was. Zelf was ik met de bushtaxi’s naar Second Home gegaan, hier aan gekomen was Amadou (de taxichauffeur van SH) er nog. Hij zou Cherno ophalen, omdat er in de ochtend nog weinig te doen was ging ik met hem mee. Na een lange rit bij Cherno thuis aangekomen te zijn, heb ik ook voor het eerst Isatou gezien. Dat was wel even schrikken! Ze lag bewegingsloos op bed, maar wel met een grote glimlach op haar gezicht. Op het moment dat ik er was kreeg ze net eten, het was een rood/roze achtige pap welke ze in haar mond stopte. Waarna ze met handen haar mond in beweging brachten, ze kon echt niks meer. Toen we daarna weer weg gingen met Cherno naar school ging ik terug naar Second Home om de werkplannen van alle kinderen door te lezen, in ieder geval alle die er waren. Niet van elk kind was er nog een verslag hiermee ga ik volgende week met Marie aan de slag om deze ook voor elkaar te maken. Hierbij viel me op dat van bijna geen enkel kind de geboortedatum bekend was en dat ze ook niet wisten hoe oud de kinderen precies waren. Op mijn stageplek zitten kinderen die autisme, adhd, epilepsie en het syndroom van down hebben.
Niet veel later kwam Mieke (van SH uit Nederland), ook langs. Ze vertelde me dat op 22/23 oktober Rinske?, Pieter en het team opa’s on tour langs kwamen. Hiervoor ga ik met de kinderen iets moois maken, zodat ze zich gelijk welkom voelen!

Vandaag was de schoolbus gelukkig weer gemaakt en kon ik meereizen. Ik had een rustig begin van de dag en was toen ze aan het schoonmaken waren, bezig geweest met mijn verslagen voor school. Dat gaat ook nog door! Uiteindelijk tegen een uur of 11 hebben we gezamenlijk wat gegeten en toen viel in een keer de stroom uit, geen tv vandaag! Niet zo erg vond ik, maar de rest baalde er wel ontzettend van en probeerde om de zoveel minuten weer of die het al deed. Terwijl de stroom bijna de hele dag uiteindelijk uitgevallen was. Het was weer erg warm vandaag, voor mijn gevoel warmer als de laatste paar dagen. Maar nu deed ook de ventilator het natuurlijk niet. Omdat het binnen koeler was als buiten gingen we daar zitten, niet veel later was iedereen alweer in slaap gevallen. Omdat het zo warm was werd ik zelf ook erg moe en uiteindelijk was ik ook even in slaap gevallen. Ik begin al helemaal ingeburgerd te raken ;). In de middag heb ik weer even met de kinderen gespeeld, vandaag deden we stoelendans. Het was weer erg gezellig!

vrijdag was de president jarig, dit wordt uitgebreid gevierd. Alleen hadden wij v intervisie. Ben benieuwd hoe dat zal gaan en wat we precies zullen gaan doen. Om 12 uur hadd we met Mister Tamba en de andere Gambianen bij ons thuis afgesproken.