De binnenlanden

Hallo allemaal,

Afgelopen weken ben ik weer erg druk geweest met mijn project en heb ik in de weekenden geprobeerd om meer van het land en de cultuur te zien, wat erg goed gelukt is. Wat een verschil.. en dat in zo‘n klein land!

Mijn project begint steeds meer vorm te krijgen, eerst wist ik alleen dat het zou gaan draaien om de ouders op een actieve manier betrokken bij de organisatie en de opvoeding van hun kind te laten zijn. Tot nu toe zijn de ouders eigenlijk helemaal niet betrokken bij de organisatie, ze zijn er zelfs pas maar 1 keer geweest sinds hun kind daar zit! Dit was tijdens het vorige project van Anke en Marte, welke een informatie avond voor de ouders hadden georganiseerd over de ziektebeelden van de kinderen. Hier wil ik mijn project ook verder op door laten lopen.
Mijn idee was om een ouder-speeldag te gaan organiseren zodat de ouders 1 keer in de zoveel weken langs kunnen komen op een vaste afgesproken dag. Op deze dag doen ze in de ochtend als de kinderen op school zitten eerst vrijwilligerswerk voor de organisatie. Wanneer de kinderen vrij zijn, rond 14.30 kunnen ouders en kind samen spelen. Daarbij komt kijken dat ik het belangrijk vindt dat de ouders weten hoe ze met de ziektebeelden van hun kind om moeten gaan, nu ze weten wat het inhoud. Dit wil ik dan ook samen met de ziektebeelden en opvoedingstips in een informatieboek voor de medewerkers schrijven. Op deze manier hebben alle medewerkers de kennis en kunnen ze deze, ook als ik weg ben toe blijven passen en tips aan de ouders geven.

Bij Second Home zelf vermaak ik me ook nog steeds erg goed. Ondertussen heb ik alle kinderen nu gezien, het zijn er 10 in totaal! Om jullie ook wat meer kennis te laten maken met de kinderen, zal ik in het kort ieder kind beschrijven. Zodat je een beter idee krijgt over wie ik schrijf in mijn komende verslagen.

Caledu heeft het syndroom van down, is erg vrolijk en ondeugend. Daarbij is hij erg muzikaal en kan dan ook -zonder enige muziekles- erg mooi spelen op de djembé. Naast dat hij muzikaal is, heeft hij ook een goed ritme gevoel. Als hij de mogelijkheid heeft, welke zich regelmatig voordoet, begint hij te dansen en probeert zijn omstanders mee te krijgen.
Bakery en Ibrima, zijn 2 broers van elkaar. Beide hebben autisme, maar je merkt dat ze het erg naar hun zin hebben op Second Home. Je ziet ze vaak lachen en vrolijk zingen, terwijl niemand enig idee heeft waarom ze zo blij zijn.

Cherno en Isatou zijn ook broer en zus. Beide hebben leukodystrofie, dit is een soort spierziekte waarbij uiteindelijk de spieren helemaal ophouden met werken. Bij Isatou merk je dit al goed, het enige wat ze nog kan is met haar ogen bewegen, de rest van haar lichaam kan niks meer. Hetzelfde gaat jammer genoeg met Cherno gebeuren en daar is hij ook op de hoogte van. Hij lijkt qua uitstraling op sommige momenten erg ongelukkig, terwijl als je met hem praat en/of speelt hij altijd vrolijk aan het lachen is. Op het moment kan Cherno nog lopen, dit doet hij wel met gebogen knieën en met hulp van de muur, stoel of wie of wat er in de buurt is. Af en toe krijgt hij fysiotherapie, maar wat ik van Jos (voorzitter sh) begrepen had was dit erg pijnlijk en had het ook niet veel zin meer.

Binta is ook altijd vrolijk, druk en enthousiast. Zij heeft dan ook ADHD. Wanneer je er bent komt ze altijd enthousiast op je afrennen om je een knuffel of een hand te geven. Daarna probeert ze je standaard mee op een speeltoestel te krijgen. Dit is een soort draaitol, waar je op kan staan. Zij kan er erg goed tegen, ik heb het een keer geprobeerd maar werd zo duizelig dat ik toen het stopte met draaien niet recht meer kon lopen. Ik hou het de volgende keer weer bij het ronddraaien van haar!

Louie is de oudste op het moment, hij is 23 jaar. Thuis wordt hij naar verwachting mishandeld door zijn vader. Met Marie, Heleen en Jos proberen we ervoor te zorgen dat hij in het weekend niet meer naar huis hoeft te gaan. Maar in een weeshuis zou kunnen blijven.
Buba heeft ook autisme. Hij is kort geleden erg ziek geweest, waardoor hij in het ziekenhuis beland was. Nadat hij thuis kwam, hadden zijn ouders besloten dat hij geen eten meer moest krijgen, hij werd als het ware thuis verwaarloosd. Dit kan je nog steeds goed terug zien bij hem. Hij is snel erg bang en ontzettend mager, veel te mager.
Ook zit er een meisje, welke erg veel last van haar tanden heeft. Deze vallen namelijk uit. Hier krijgt ze medicatie voor, om te zorgen dat ze niet al te veel pijn hoeft te lijden.



Naast mijn tijd bij Second Home, plan ik in mijn weekenden ook altijd van alles. Dit keer waren we uitgenodigd om Halloween te vieren. Iedereen moest verkleed komen, wij hadden daarom besloten om als Afrikaan verkleed te gaan in onze Afrikaanse jurken. Het idee van Tony (die ons uitnodigde), was om ons helemaal zwart te laten schminken. Dit is uiteindelijk niet gelukt, doordat we te laat waren. We wilden extra vroeg gaan eten, Laura wilde een mix met tomaat, paprika, ui en nog wat andere groenten maken, maar toen we het proefden… besloten we uiteindelijk maar om uit eten te gaan. We gingen naar de Green Mamba, hier is Tony de eigenaar van. Hij zorgde ervoor dat we snel te eten kregen, we gingen wokken. Erg lekker en het was snel klaar! Maar net niet snel genoeg, want de dames die ons zouden schminken waren net weg toen wij klaar waren. Jammer!
Uiteindelijk aangekomen bij het feest waren er erg weinig mensen, die verkleed waren. Alleen de groep met wie wij meegekomen waren. Desondanks was het erg gezellig. In het begin moest iedereen zijn mobiele nummer opgeven omdat er prijzen verloot werden. Om de zoveel tijd werd er een fles alcohol verloot, degene die gebeld werd had geluk. Bij ons was dat in dit geval Emma, ze werd als een van de eerste gebeld en kreeg een fles rode wijn. Hier was ze erg blij mee omdat ze nooit iets won en nu gelijk ook nog eens haar lievelings drankje, haar avond kon niet meer stuk!

Het weekend daarop zijn we de binnenlanden in geweest. Na eerst snoep gehaald te hebben voor de kinderen, hebben we een lange rit in de auto gehad. We zijn met de ferry het water over gegaan en daar begon het eigenlijk pas echt. Er kwam steeds meer natuur en minder huizen, de huizen die er waren stonden ver van elkaar af. Elke keer als we ergens stopten kwamen de kinderen gelijk op ons afgerend. In het begin was dit nog leuk, we deelden namelijk snoep uit en konden het gewoon op een normale manier geven. Dit duurde echter niet lang, de kinderen en zelfs de ouders begonnen te duwen en te trekken. Ze trokken als het ware gewoon alles uit je handen! We waren dan soms ook blij, dat we geen snoep meer hadden. Het leek gewoon of ze ons zo om ver zouden lopen! En dat allemaal voor een simpel snoepje.. tenminste dat is wat wij vinden! Voor hun is het echt iets heel bijzonders, aangezien ze het nooit krijgen. Daarnaast was het volgens onze taxichauffeur ook de eerste keer sinds 15 jaar dat ze weer blanken zagen, sommigen hadden zelfs nog nooit blanken gezien.

Verder hebben we deze dag nog een boottocht gemaakt, na ongeveer 2 uur op het water te hebben gevaren, hadden we nog niks gezien. De apen, krokodillen en nijlpaarden waren verstopt, net het verkeerde tijdstip! Omdat het bijna 18uur was en ze dan dicht zouden gaan, begonnen we aan onze terug reis. We hadden nog net een gorilla gezien. Vlak voor we terug waren zag een jongen die mee was een nijlpaard en ja hoor, daar gingen we. Nadat we de eerste gezien hadden, volgden er snel meer. Hij vertelde dat nijlpaarden ongeveer 20minuten onder water konden blijven. dat bleek.. we zagen er niet veel, terwijl ze in grote groepen leefden. Maar toch, we hebben er wel wat gezien!
Uiteindelijk in de auto gingen we verder, we zouden namelijk in een hotel overnachten. Wat een hele belevenis op zich was. We kwamen aan in onze kamer, deze viel ondanks dat we al veel gewend waren hier, erg tegen. Het was klein en de klamboes die er waren zagen er helemaal bruin uit. Snel klaar gemaakt voor het eten, dit smaakte goed. Je had de keuze uit een buffet met allemaal Gambiaanse gerechten erop. Alleen de plek waar je het op kon eten was wat minder, op sommige plekken vielen er namelijk best veel beestjes in je eten. Ik had net geluk, want bij mij kwam niks! Maar de borden van Emma en Laura zaten helemaal vol, ze veranderden daarom ook maar snel van plaats. De jongens wilden in de avond nog even uit, ik ben met de meiden gaan slapen. Zo een lange reis is best vermoeiend! Ondanks dat ik erg moe was, kon ik van de hitte totaal niet slapen. Naar mijn idee was het in Brikama al warm (37gr), maar hier was het nog veel warmer(49gr)!! En de volgende dag zouden we verder gaan.. Na een paar uur wakker gelegen te hebben ben ik gelukkig alsnog in slaap gevallen, maar op dat moment verlangde ik wel naar mijn fijne bed in Brikama.

We hadden om 8 uur afgesproken om te ontbijten, weer een buffet. Je had de keuze uit oliebollen, kleine stokbroodjes en daarop kon je ei, kaas, witte bonen in tomatensaus of jam doen. Een goed begin van de dag! Niet veel later vertrokken we en stopten we bij een gevangenis. Hier kregen we een rondleiding. We zagen een heel klein gebouw, waar ik net in kon staan, laat staan de rest.. waar de gevangenen opgesloten zaten. Het was een ruimte van ongeveer 5 bij 5meter en daar stonden ze vroeger met zijn 40’en in. Je had 2 kleine raampjes waar het eten door naar binnen gegooid werd en de sterksten kregen natuurlijk alleen te eten. De rest werd gewoon aan hun lot over gelaten.
Verder zaten de gevangenen in deze kleine ruimte, met veel te veel mensen ook nog eens vast met handboeien. Ze konden dus echt niks! Deze handboeien hadden ze nog en ze lieten ons zien hoe ze vast zaten, als je wilde mocht je dit zelf ook uitproberen. Wat waren die handboeien zwaar zeg!

Uiteindelijk kregen we ook de plaats te zien, waar de gevangenen uiteindelijk ten dood gebracht werden. Dit gebeurde alleen bij gevangen die onrust aan het stoken waren en de andere gevangenen moesten toe kijken zodat ze wisten wat er met hun zou gebeuren als ze ook onrust zouden gaan stoken. Ze jaagden iedereen angst hier mee aan. De boeien waaraan ze boven elkaar vast gemaakt werden hingen er nog. De gevangenen moesten als het ware op elkaar schouders staan en werden dan vast gemaakt aan een ijzeren stang.

Al met al was het een erg mooie ervaring om de binnenlanden gezien te hebben. Dat maakte het verschil tussen arm en rijk nog groter, als dat het eigenlijk al was. De kinderen veranderden van ‘give me money’ ‘give me mintie’ in het gewoon uit je handen graaien. Vragen doen ze hier niet aan, dat had ik ook al in Brikama gemerkt. Overal wordt er alleen in commanderende taal gepraat. Wat soms best irritant is, want hoe moeilijk is het om gewoon te vragen of je iets mag? Hier erger ik me de laatste tijd ook steeds vaker aan en begin er ook steeds minder op te reageren. Wanneer ze het vragen heb ik er totaal geen moeite mee, als ik het überhaupt bij me heb natuurlijk! Snoep kost hier namelijk niks, je hebt 50 lolly’s voor nog geen 20cent! Daar kan je al een heleboel kinderen mee blij maken!

De maandag erna zijn Emma en ik met Laura meegegaan om haar moeder en zus op te halen van het vliegveld. Deze week zal Laura dus ook vakantie vieren en hebben Emma en ik het huis voor ons alleen. Wel hebben we afgesproken dat we zaterdag samen uit eten zouden gaan en in de avond stappen!

Foto’s volgen.

Veel liefs,
Marieke