Second Home en mijn project

Hallo allemaal,

De laatste 2 weken komen er erg veel en vaak bezoekers langs bij Second Home. Zowel geplande bezoekjes als onverwachte. Laatst kwam de nicht van Emmy langs samen met haar gezin, tegelijkertijd was er een groep studenten van het HAN uit Nijmegen aanwezig. Ze kregen een rondleiding door Second Home en daarna kwamen de ballonnen tevoorschijn welke de bezoekers meegenomen hadden. De kinderen kwamen er gelijk op af en zo hebben we een tijdje met de ballonen over en weer gespeeld. Toen iedereen een beetje uitgekeken raakte op de ballonnen begon Caledu te spelen op de djembe, Veronic en Marie te zingen en zorgde alle kinderen er samen voor dat iedereen een keer gedanst had. Dit doet ze elke keer als er bezoekers komen, zorgt gelijk voor een gezellige sfeer.

Zo ook toen Rinke, Piet en opa’s on tour een paar dagen later gearriveerd waren naar hun 19 dagen lange reis richting Gambia. Ze waren met 14 auto’s vanuit Antwerpen helemaal hierheen gereden voor ‘het goede doel’. Omdat het bekend was dat ze langs zouden komen hebben Veronic, Omie en ik het huis en de tuin versierd. Overal hadden we slingers opgehangen, ballonnen opgeblazen, iedereen(alle kinderen) een hawaii ketting omgedaan en natuurlijk het welkoms kleed buiten gehangen welke ik eerder met de kinderen gemaakt had. De auto’s die waarmee ze hiernaar toe gereden waren zouden ze in Banjul gaan verkopen en de opbrengst hiervan zou naar Second Home gaan. Toen ze aankwamen vond ik het een erg grote groep, ik had minder mensen verwacht omdat er maar 4 doorgegeven waren. Zelf vonden de ‘opa’s’ het een kleine groep waarmee ze aangekomen waren, normaal zeiden ze dat ze met een stuk of 30 auto’s aankwamen. Ze doen dit namelijk al 13jaar lang. Dit jaar hadden er veel mensen afgezegd vanwege de Ebola, welke gelukkig nog niet in Gambia en in het buurland Senegal is. Naast de donatie die Second Home van hun krijgt, hadden ze ook nog eens allemaal spullen gekregen: kleding, schoenen, spellen, knuffels en medicijnen. Je kon gelijk merken dat ze er allemaal erg blij mee waren. Want nog voordat ze weg gingen keken ze er heel enthousiast in. En hield Marie een toespraak waarin ze iedereen bedankte en mij ook naar voren riep om me voor te stellen als vrijwilligster en te zeggen dat ze erg blij met mij was! Altijd leuk om te horen. Toen de bezoekers weg gingen hebben ze de spullen beter bekeken en keken ze voor wie wat geschikt was met de kleding. Deze verdeelden ze gelijk over de kinderen en ook ik werd niet vergeten! Ze had voor mij ook 2 shirts uitgezocht die qua maat bij mij zouden passen. Erg lief, maar ik had natuurlijk liever dat ze de kleren zelf zouden gebruiken aangezien ik van plan was om aan het eind van mijn periode hier mijn eigen kleren ook achter te laten. Dit had ik dan ook aangegeven en konden ze gelukkig ook waarderen.

Ook wanneer er geen bezoekers zijn is het erg gezellig en leuk bij Second Home. In de middag speel ik vaak spellen met de kinderen, elke dag weer wat anders. Zo speelde ik laatst ‘hide and seek’, wat naar mijn idee verstoppertje was. Alleen hier hebben alle spellen een hele andere betekenis. Hide and seek hield namelijk in dat Veronic samen met mij de tikker was, welke de kinderen met een spuit nat probeerde te maken. Dus daar gingen we dan ook, rennend achter de kinderen om het huis heen.. Dat is wel weer een keer wat anders met dit warme weer. De laatste dagen heeft het weinig geregend waardoor het ook niet is afgekoeld en is de gevoelstemperatuur vaak boven de 40 graden en in Brikama waar ik met de andere studenten woon, vaak nog warmer. Stoelendans, waarbij alleen het aantal stoelen minder wordt waarop gezeten kan worden, maar het aantal kinderen gelijk blijft. Puzzels maken, welke voor 3 of 6 jarige zijn maar voor de meeste kinderen nog te ingewikkeld. Dat is ook de reden dat Veronic en ik hier vaak bij helpen zodat we de puzzels samen maken. De kinderen leren op deze manier toch het inzicht te krijgen zodat ze het steeds beter zelf kunnen en leren.

Verder knutselen we af en toe, hier heb ik zelf voor gekozen omdat ik op school gemerkt had dat de motoriek van de kinderen ver achterloopt met wat ze eigenlijk al zouden moeten kunnen. De meeste kinderen kunnen namelijk niet schrijven en tekenen allemaal cirkels in plaats van het getal 1, 2 of een letter. Het maakt weinig uit wat je voordoet en vraagt om na te tekenen, er komen bijna alleen maar cirkels en/of slingerende lijnen uit. Ook met kleuren kunnen de meeste niet binnen de lijnen blijven. de hand en oogcoördinatie is dan ook wat minder. Bij Autistische kinderen is dit normaal, maar komt het in Nederland niet vaak voor dat de achterstand zo groot is, meestal maar een half tot een heel jaar. Terwijl dit vaak toch wel op minstens 3 a 4 jaar lijkt. Waar natuurlijk ook bij meespeelt dat de meeste kinderen pas vanaf hun 8e levensjaar naar school gaan en sommige helemaal niet.

Omdat ik de schoolbus best vaak miste, heb ik met een andere buschauffeur afgesproken dat hij me 10 minuten van te voren zou bellen. Dit doet hij vanaf nu ook elke dag, wat ervoor zorgt dat ik de bus niet meer mis! Erg prettig, aangezien ze de ene keer om 7 uur al bij mij langs komen en de andere keer zijn ze er om 8 uur nog niet eens. Wanneer ik bij school aankom groet ik iedereen altijd even en ga op alle dagen, behalve de maandag vanuit daar richting Second Home. De reis met de schoolbus naar school, is elke dag weer een hele nieuwe ervaring. Je rijd namelijk een beetje tussen de afgelegen plaatsen en straten door, waar ook de wat armere mensen leven en daar zie je pas echt hoe het voor de meeste mensen in het land is. De wegen zijn van zand, erg smal en je ziet veel mensen die als het ware gewoon op straat leven. Naast dat ik het altijd een hele ervaring vind, hetzelfde als met de bushtaxi’s rijden vind ik het soms ook erg irritant. Veel kinderen en/of volwassenen raken je haar aan, wat ik niet erg vind. Maar velen trekken er ook aan, omdat ze denken dat het een pruik is zoals de meeste Gambianen hier dragen. Daarnaast kreeg ik laatst ook te horen dat het geluk zou moeten brengen, mij brengt het weinig geluk.. alleen af en toe pijn! Aangezien ze best hard trekken. Nadat ik er wat van zeg, houden ze er gelukkig ook gelijk mee op.

Met het project komen we ook steeds stap voor stap verder. We hebben de hele groep, qua Gambiaanse studenten nu ontmoet welke allemaal mee helpen aan het project. De groep bestaat nu uit ongeveer 20 studenten, een stuk groter als waar we tot nu toe mee hadden samen gewerkt. We hebben nu een vragenlijst opgesteld, welke we onder 50 studenten en 50 mensen zonder opleiding hebben afgenomen. De resultaten hiervan hebben we bijna allemaal gelijk verwerkt en daar kwam eigenlijk uit voor wat we al verwacht hadden. De mensen hebben een heel ander beeld van Europa dan het in werkelijkheid is. Ze beschrijven het leven in Gambia als duur, maar het leven in Europa als goedkoop want je verdient veel. Dat je meer verdient klopt natuurlijk ook, alleen dat het goedkoper is niet. De prijzen in Nederland zijn ook veel hoger, maar dat willen ze niet begrijpen. 1 van de 100 mensen waarbij we de vragenlijst afgenomen hadden, had een goed beeld over Europa, dit kwam grotendeels doordat zijn neef er naartoe was gegaan en zijn familie verteld had dat hij erg hard moest werken en het niet beter was als in Gambia. Andere antwoorden die me opvielen waren in de trant dat ze er nog nooit geweest waren, maar er wel graag heen wilden om de ervaringen op te doen en een beter leven te krijgen. Een iemand had zelfs de opmerking of wij hem daarbij zouden kunnen helpen, terwijl wij het juist willen voorkomen!

Mijn project van Second Home is jammer genoeg nog niet goed gekeurd. Wel heb ik met Geert (mijn landencoördinator) afgesproken dat ik zou mogen beginnen ermee. De tijd wordt namelijk steeds korter en naar mijn en zijn inzien moet het een goede opdracht zijn. De komende weken zal ik dus veel bezig zijn met onderzoek doen naar de ouder participatie bij Second Home.

Liefs,
Marieke / Mariama