Senegal
Blijf op de hoogte en volg Marieke
11 December 2014 | Guinea-Bissau, Gambia
Senegal
Vrijdag stonden we om 4 uur op, omdat we om half 5 richting Senegal zouden gaan. Dit kwam er jammer genoeg niet van. Toen onze gids en chauffeur er om 5 uur – Afrikaanse tijd – nog niet waren, besloten we ze maar te bellen. Onze gids nam na een paar keer bellen pas op. Het leek of we hem wakker maakten en hij zei tegen ons dat hij de chauffeur al had gebeld, maar dat hij niet opnam. Hij zou er zo naar toe gaan.. Ondertussen was het alweer half 7 toen ze eindelijk bij ons arriveerden en we konden vertrekken. Veel te laat natuurlijk!
We moesten ook de jongens ophalen en toen we uiteindelijk onderweg waren richting Banjul, deelde Lasse chocolade letters uit. Deze had hij van zijn moeder gekregen om aan iedereen te geven. Erg lief en lekker! Nadat we goed en wel uit Kololi vertrokken waren, begonnen de problemen al. Rico gooide zijn broodje die hij niet meer wilde uit het raam. Afval op straat gooien is heel normaal hier, ze hebben namelijk geen prullenbakken! Maar dit broodje kwam precies voor de voeten van de politie terecht en die was daar niet blij mee. Hij liet onze auto gelijk aan de kant zetten en zei dat Rico zijn afval niet zo mocht weggooien en dat hij het moest oprapen. Dus Rico liep ongeveer 100 meter terug om het uit het raam gegooide broodje op te pakken, welke hij uiteindelijk alsnog weggooide voor hij in de auto zat. Hier werd vervolgens dan weer niks van gezegd.
Aangekomen in Banjul zouden we op de ferry (veerpont) gaan om de rivier over te steken. Hier kwamen we rond 8 uur aan. De eerste ferry hadden we gemist en op de tweede konden we niet allemaal op. Toen uiteindelijk de derde ferry aankwam om 14uur, waar wij wel oppasten met onze auto ging men eerst nog een pauze houden van 2uur! De jongens vermaakten zich wel, er waren namelijk allemaal Gambianen aan het rondlopen om spullen te verkopen zowel eten als kettingen en kleding. Wij (de meiden) begonnen ons naar deze lange dag erg te vervelen en wisten ook niet meer wat te doen. Als het nog veel langer had geduurd waren we naar huis gegaan. De Gambianen zelf hebben meer geduld, want sommigen stonden al 3 dagen te wachten om op de boot te gaan, maar mochten nog steeds niet mee! Toen we eindelijk op de boot zaten, ging ik naar boven met de meiden. We zagen het steeds drukker worden en de boot ging pas varen toen er echt geen enkele persoon meer bij op kon. Aangekomen aan de overkant moesten we een stukje rijden en ons uitschrijven voor Gambia en inschrijven voor Senegal. Dat werd weer wachten en de jongens wilden gelijk hun dalasis omwisselen. Uiteindelijk weer 1 uur verder begonnen we te rijden.
Alles ging goed tot we weer politie tegen kwamen. Hij wilde onze papieren zien. Onze gids gaf deze, er stond op dat we met 8 passagiers waren en een chauffeur. De politie begon te tellen in het Frans en zei dat het niet klopte, er zaten namelijk 9 passagiers in de auto. Dit klopte ook, want eerst zou Rico niet mee gaan toen dit formulier gemaakt werd. Maar uiteindelijk koos hij ervoor om toch tot Dakar mee te gaan en daarna met Daniël daar te blijven. Nadat we weer een hele tijd gewacht hadden was het alsnog oké en mochten we door rijden. We hadden nog een lange weg te gaan, 6 uur tot Dakar en we zouden ook nog naar het safaripark gaan vandaag. Dat werd natuurlijk helemaal niks meer en achteraf maar gelukkig ook. Deze 6 uur waren er namelijk veel meer geworden, we zouden rond 12 uur ’s nachts aankomen in Dakar, maar we waren er pas om half 3. Dit omdat ze de weg niet wisten en uiteindelijk maar een taxi gevraagd hadden om voorop te rijden, zodat wij de taxi konden volgen. Toen we aankwamen in het appartement, hadden we nog helemaal geen avond eten gehad. Maar daar was het nu ook veel te laat voor. Het appartement zelf zag erg mooi uit. We hadden 2 slaapkamers, 2 badkamers een keuken en een woonkamer. Met mijn kamer had ik erg geluk kwam ik achteraf achter, ik had namelijk een deken! Dat hadden ze in de andere kamer niet en het was redelijk koud.
In de ochtend zouden we op tijd vertrekken omdat we nog veel wilden gaan doen. Ook hier ging het weer mis. Op de afgesproken tijd was nog niet iedereen klaar en er begon een discussie te ontstaan over het geld dat we moesten betalen. De prijs was namelijk in een keer omhoog gegaan. Heel raar, maar Laura, Emma, Lasse en ik hadden geen zin in een discussie. We zijn daarom alvast geld gaan pinnen en hebben een ontbijt geregeld. Toen we terug kwamen waren ze gelukkig bijna klaar met discussiëren en konden we weg, het was namelijk alweer bijna 1uur. We zouden vandaag naar het slaveneiland gaan, maar daar aangekomen vernamen we dat de boot pas over 3 uur zou vertrekken en dan zou het al donker zijn. Toen we dit hoorden besloten we om Dakar maar in te gaan, wat achteraf ook geen goed idee was. Iedereen trok aan ons en zat aan je. Ook liepen ze telkens mee en vroegen daarna om geld, omdat ze even onze gids waren geweest. En dat terwijl ze geen woord Engels hier spraken!! Iedereen sprak Frans en ook echt alleen maar Frans. Wat dat betreft was ik blij dat we onze gids en chauffeur bij ons hadden, die wel Frans spraken. Nadat we even rond gelopen hadden, waren we het al snel zat en besloten om naar de pizzeria te gaan. De stad zelf zag er niet bijzonder uit, het was niet rijk maar ook niet arm. Vergeleken met Gambia was het wel erg schoon, het afval werd hier niet op de grond gegooid. Iedereen was blij weer in ons appartement te zijn. Wat was dat een verschrikkelijke stad met vervelende mensen! En dat terwijl ik me niet snel erger aan iemand.. Nu begrijp ik ook waarom geen enkele toerist de stad in Dakar gaat bezoeken.
De derde dag van onze trip zouden we naar het monument van de Renaissance gaan. Dit was een erg groot beeld van een man, met een vrouw en een kind. Om daar te komen moesten we eerst een hele grote trap op, maar eenmaal boven was het de klim wel waard. We hadden een mooi uitzicht over een gedeelte van de stad en konden vanaf daar ook de zee zien. Nadat iedereen uitgekeken was – en Bart zijn gesprek met de meisjes had afgerond – gingen we weer naar beneden. Hier waren nog een paar kraampjes. Emma en ik zagen een super mooi doek, ik in het rood en Emma in het blauw. We waren aan het onderhandelen over de prijs, en kwamen op 3000 uit. Dit leek ons een redelijk bedrag, maar Bart vond dat teveel en begon verder te onderhandelen. Echer onder de prijs van 3000 kwam hij niet. Wij dachten dat het echt teveel was en besloten het maar niet te doen. Achteraf natuurlijk spijt van, vooral omdat Bart dacht dat de prijs per persoon was in plaats van samen. Het kostte namelijk helemaal niet veel op deze manier. Hopelijk kom ik dezelfde nog een keer tegen als ik met Kevin erheen ga!! Dan koop ik hem sowieso.
Bij de auto aangekomen gingen we weer op weg. We moesten nog een heel eind rijden voor we in woestijn aan zouden komen. Dus we besloten ergens te gaan lunchen. Veel keus was er niet en echt lekker ook niet. Ik kreeg een mega hamburger met daarop onwijs veel mayo, curry, knoflook, patat, kaas en een hamburger. Ook Emma zat niet echt te genieten. Ze zou een vega burger krijgen. Maar ze kreeg hetzelfde broodje als ons met veel saus, sla, patat en tomaat. Toen we weer verder wilden rijden bleek de koppeling kapot te zijn. Een paar minuten eerder had Arne nog gezegd ‘het zou wat zijn als hier de auto stuk gaat’. Je zou bijna zeggen dat het door hem kwam.. Gelukkig was een paar meter verder een ‘garage’. Daar werd onze auto gerepareerd en toen ze bijna klaar waren, bleek hun lunch klaar te zijn. Dus dat werd eerst lunchen en voor ons weer wachten...... Ons geduld wordt hier echt op de proef gesteld! Na de lunch werd de reparatie afgerond en konden we betalen en verder rijden richting de woestijn. Dit was weer een heel eind rijden.
In de woestijn zagen we alleen maar zand, tenten en een gezellige plek waar we konden eten. Hier gingen we dan ook met zijn allen heen. Er werd muziek gespeeld waarop we even gingen dansen. Daarna kwam het eten en was iedereen klaar om naar bed te gaan. Het was een uitputtende dag, ondanks dat we niet veel gedaan hadden.
De volgende ochtend – onze laatste dag – hadden we wederom afgesproken vroeg op te staan. Iedereen was vandaag gelukkig op tijd klaar. Na het ontbijt zijn we een stuk door de woestijn gelopen om de omgeving een beetje te verkennen tot ze bij ons kwamen met borden om sand boarding te doen. Wat ging dat snel! Maar we merkten wel dat we weinig tijd hadden omdat er vandaag veel op de planning stond. Na ongeveer 10 minuten gingen we dan ook direct door naar de kamelen om een rit te maken. Ik zat samen met Bart op de achterste kameel. Deze luisterde volgens mij niet erg goed en was erg eigenwijs. Toen de kameel voor hem opstond, ging hij ook gelijk staan terwijl ik er nog op moest klimmen! De eigenaar bracht hem weer naar beneden en daar zat ik eindelijk. In het begin wat onwennig, maar naar een tijdje was het erg leuk!
We gingen daarna snel onze spullen pakken om te vertrekken, we hadden nog een lange reis te gaan en we zouden ook nog naar het safaripark gaan. Toen we bijna bij het park waren, werden we weer aangehouden door de politie. Dit keer zeiden ze dat we te snel gereden hadden, terwijl dit totaal niet het geval was geweest. De politie pakte het rijbewijs van onze chauffeur af en vroeg om geld. Eerst waren we niet van plan geld te geven, want we hadden immers niets verkeerds gedaan. Onze chauffeur was het zat en ging even op de straat liggen. Dat was niet slim aangezien de politie alleen hun macht wil tonen en ze dat op deze manier ook over hem kregen. Maar na bijna 2 uur wachten hebben we uiteindelijk toch maar iets gegeven en konden we eindelijk weer verder.. maar voor het safari park waren we te laat. Wel konden we nog net de laatste ferry richting huis pakken.
Uiteindelijk aangekomen in Gambia, was iedereen weer blij. Wat een opluchting was dat om weer terug te zijn. We besloten als afsluiting met zijn allen uit eten te gaan en dan naar huis.
Al met al is wat een leuke trip had moeten worden, erg tegengevallen. We hadden veel moeten wachten, maar gelukkig ook veel gezellige momenten tijdens het wachten gehad. De woestijn zelf was wel echt een mooie ervaring om mee te maken.
Veel liefs,
Marieke
Vrijdag stonden we om 4 uur op, omdat we om half 5 richting Senegal zouden gaan. Dit kwam er jammer genoeg niet van. Toen onze gids en chauffeur er om 5 uur – Afrikaanse tijd – nog niet waren, besloten we ze maar te bellen. Onze gids nam na een paar keer bellen pas op. Het leek of we hem wakker maakten en hij zei tegen ons dat hij de chauffeur al had gebeld, maar dat hij niet opnam. Hij zou er zo naar toe gaan.. Ondertussen was het alweer half 7 toen ze eindelijk bij ons arriveerden en we konden vertrekken. Veel te laat natuurlijk!
We moesten ook de jongens ophalen en toen we uiteindelijk onderweg waren richting Banjul, deelde Lasse chocolade letters uit. Deze had hij van zijn moeder gekregen om aan iedereen te geven. Erg lief en lekker! Nadat we goed en wel uit Kololi vertrokken waren, begonnen de problemen al. Rico gooide zijn broodje die hij niet meer wilde uit het raam. Afval op straat gooien is heel normaal hier, ze hebben namelijk geen prullenbakken! Maar dit broodje kwam precies voor de voeten van de politie terecht en die was daar niet blij mee. Hij liet onze auto gelijk aan de kant zetten en zei dat Rico zijn afval niet zo mocht weggooien en dat hij het moest oprapen. Dus Rico liep ongeveer 100 meter terug om het uit het raam gegooide broodje op te pakken, welke hij uiteindelijk alsnog weggooide voor hij in de auto zat. Hier werd vervolgens dan weer niks van gezegd.
Aangekomen in Banjul zouden we op de ferry (veerpont) gaan om de rivier over te steken. Hier kwamen we rond 8 uur aan. De eerste ferry hadden we gemist en op de tweede konden we niet allemaal op. Toen uiteindelijk de derde ferry aankwam om 14uur, waar wij wel oppasten met onze auto ging men eerst nog een pauze houden van 2uur! De jongens vermaakten zich wel, er waren namelijk allemaal Gambianen aan het rondlopen om spullen te verkopen zowel eten als kettingen en kleding. Wij (de meiden) begonnen ons naar deze lange dag erg te vervelen en wisten ook niet meer wat te doen. Als het nog veel langer had geduurd waren we naar huis gegaan. De Gambianen zelf hebben meer geduld, want sommigen stonden al 3 dagen te wachten om op de boot te gaan, maar mochten nog steeds niet mee! Toen we eindelijk op de boot zaten, ging ik naar boven met de meiden. We zagen het steeds drukker worden en de boot ging pas varen toen er echt geen enkele persoon meer bij op kon. Aangekomen aan de overkant moesten we een stukje rijden en ons uitschrijven voor Gambia en inschrijven voor Senegal. Dat werd weer wachten en de jongens wilden gelijk hun dalasis omwisselen. Uiteindelijk weer 1 uur verder begonnen we te rijden.
Alles ging goed tot we weer politie tegen kwamen. Hij wilde onze papieren zien. Onze gids gaf deze, er stond op dat we met 8 passagiers waren en een chauffeur. De politie begon te tellen in het Frans en zei dat het niet klopte, er zaten namelijk 9 passagiers in de auto. Dit klopte ook, want eerst zou Rico niet mee gaan toen dit formulier gemaakt werd. Maar uiteindelijk koos hij ervoor om toch tot Dakar mee te gaan en daarna met Daniël daar te blijven. Nadat we weer een hele tijd gewacht hadden was het alsnog oké en mochten we door rijden. We hadden nog een lange weg te gaan, 6 uur tot Dakar en we zouden ook nog naar het safaripark gaan vandaag. Dat werd natuurlijk helemaal niks meer en achteraf maar gelukkig ook. Deze 6 uur waren er namelijk veel meer geworden, we zouden rond 12 uur ’s nachts aankomen in Dakar, maar we waren er pas om half 3. Dit omdat ze de weg niet wisten en uiteindelijk maar een taxi gevraagd hadden om voorop te rijden, zodat wij de taxi konden volgen. Toen we aankwamen in het appartement, hadden we nog helemaal geen avond eten gehad. Maar daar was het nu ook veel te laat voor. Het appartement zelf zag erg mooi uit. We hadden 2 slaapkamers, 2 badkamers een keuken en een woonkamer. Met mijn kamer had ik erg geluk kwam ik achteraf achter, ik had namelijk een deken! Dat hadden ze in de andere kamer niet en het was redelijk koud.
In de ochtend zouden we op tijd vertrekken omdat we nog veel wilden gaan doen. Ook hier ging het weer mis. Op de afgesproken tijd was nog niet iedereen klaar en er begon een discussie te ontstaan over het geld dat we moesten betalen. De prijs was namelijk in een keer omhoog gegaan. Heel raar, maar Laura, Emma, Lasse en ik hadden geen zin in een discussie. We zijn daarom alvast geld gaan pinnen en hebben een ontbijt geregeld. Toen we terug kwamen waren ze gelukkig bijna klaar met discussiëren en konden we weg, het was namelijk alweer bijna 1uur. We zouden vandaag naar het slaveneiland gaan, maar daar aangekomen vernamen we dat de boot pas over 3 uur zou vertrekken en dan zou het al donker zijn. Toen we dit hoorden besloten we om Dakar maar in te gaan, wat achteraf ook geen goed idee was. Iedereen trok aan ons en zat aan je. Ook liepen ze telkens mee en vroegen daarna om geld, omdat ze even onze gids waren geweest. En dat terwijl ze geen woord Engels hier spraken!! Iedereen sprak Frans en ook echt alleen maar Frans. Wat dat betreft was ik blij dat we onze gids en chauffeur bij ons hadden, die wel Frans spraken. Nadat we even rond gelopen hadden, waren we het al snel zat en besloten om naar de pizzeria te gaan. De stad zelf zag er niet bijzonder uit, het was niet rijk maar ook niet arm. Vergeleken met Gambia was het wel erg schoon, het afval werd hier niet op de grond gegooid. Iedereen was blij weer in ons appartement te zijn. Wat was dat een verschrikkelijke stad met vervelende mensen! En dat terwijl ik me niet snel erger aan iemand.. Nu begrijp ik ook waarom geen enkele toerist de stad in Dakar gaat bezoeken.
De derde dag van onze trip zouden we naar het monument van de Renaissance gaan. Dit was een erg groot beeld van een man, met een vrouw en een kind. Om daar te komen moesten we eerst een hele grote trap op, maar eenmaal boven was het de klim wel waard. We hadden een mooi uitzicht over een gedeelte van de stad en konden vanaf daar ook de zee zien. Nadat iedereen uitgekeken was – en Bart zijn gesprek met de meisjes had afgerond – gingen we weer naar beneden. Hier waren nog een paar kraampjes. Emma en ik zagen een super mooi doek, ik in het rood en Emma in het blauw. We waren aan het onderhandelen over de prijs, en kwamen op 3000 uit. Dit leek ons een redelijk bedrag, maar Bart vond dat teveel en begon verder te onderhandelen. Echer onder de prijs van 3000 kwam hij niet. Wij dachten dat het echt teveel was en besloten het maar niet te doen. Achteraf natuurlijk spijt van, vooral omdat Bart dacht dat de prijs per persoon was in plaats van samen. Het kostte namelijk helemaal niet veel op deze manier. Hopelijk kom ik dezelfde nog een keer tegen als ik met Kevin erheen ga!! Dan koop ik hem sowieso.
Bij de auto aangekomen gingen we weer op weg. We moesten nog een heel eind rijden voor we in woestijn aan zouden komen. Dus we besloten ergens te gaan lunchen. Veel keus was er niet en echt lekker ook niet. Ik kreeg een mega hamburger met daarop onwijs veel mayo, curry, knoflook, patat, kaas en een hamburger. Ook Emma zat niet echt te genieten. Ze zou een vega burger krijgen. Maar ze kreeg hetzelfde broodje als ons met veel saus, sla, patat en tomaat. Toen we weer verder wilden rijden bleek de koppeling kapot te zijn. Een paar minuten eerder had Arne nog gezegd ‘het zou wat zijn als hier de auto stuk gaat’. Je zou bijna zeggen dat het door hem kwam.. Gelukkig was een paar meter verder een ‘garage’. Daar werd onze auto gerepareerd en toen ze bijna klaar waren, bleek hun lunch klaar te zijn. Dus dat werd eerst lunchen en voor ons weer wachten...... Ons geduld wordt hier echt op de proef gesteld! Na de lunch werd de reparatie afgerond en konden we betalen en verder rijden richting de woestijn. Dit was weer een heel eind rijden.
In de woestijn zagen we alleen maar zand, tenten en een gezellige plek waar we konden eten. Hier gingen we dan ook met zijn allen heen. Er werd muziek gespeeld waarop we even gingen dansen. Daarna kwam het eten en was iedereen klaar om naar bed te gaan. Het was een uitputtende dag, ondanks dat we niet veel gedaan hadden.
De volgende ochtend – onze laatste dag – hadden we wederom afgesproken vroeg op te staan. Iedereen was vandaag gelukkig op tijd klaar. Na het ontbijt zijn we een stuk door de woestijn gelopen om de omgeving een beetje te verkennen tot ze bij ons kwamen met borden om sand boarding te doen. Wat ging dat snel! Maar we merkten wel dat we weinig tijd hadden omdat er vandaag veel op de planning stond. Na ongeveer 10 minuten gingen we dan ook direct door naar de kamelen om een rit te maken. Ik zat samen met Bart op de achterste kameel. Deze luisterde volgens mij niet erg goed en was erg eigenwijs. Toen de kameel voor hem opstond, ging hij ook gelijk staan terwijl ik er nog op moest klimmen! De eigenaar bracht hem weer naar beneden en daar zat ik eindelijk. In het begin wat onwennig, maar naar een tijdje was het erg leuk!
We gingen daarna snel onze spullen pakken om te vertrekken, we hadden nog een lange reis te gaan en we zouden ook nog naar het safaripark gaan. Toen we bijna bij het park waren, werden we weer aangehouden door de politie. Dit keer zeiden ze dat we te snel gereden hadden, terwijl dit totaal niet het geval was geweest. De politie pakte het rijbewijs van onze chauffeur af en vroeg om geld. Eerst waren we niet van plan geld te geven, want we hadden immers niets verkeerds gedaan. Onze chauffeur was het zat en ging even op de straat liggen. Dat was niet slim aangezien de politie alleen hun macht wil tonen en ze dat op deze manier ook over hem kregen. Maar na bijna 2 uur wachten hebben we uiteindelijk toch maar iets gegeven en konden we eindelijk weer verder.. maar voor het safari park waren we te laat. Wel konden we nog net de laatste ferry richting huis pakken.
Uiteindelijk aangekomen in Gambia, was iedereen weer blij. Wat een opluchting was dat om weer terug te zijn. We besloten als afsluiting met zijn allen uit eten te gaan en dan naar huis.
Al met al is wat een leuke trip had moeten worden, erg tegengevallen. We hadden veel moeten wachten, maar gelukkig ook veel gezellige momenten tijdens het wachten gehad. De woestijn zelf was wel echt een mooie ervaring om mee te maken.
Veel liefs,
Marieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
